مِیْ فروش \غزلی مشترک از استاد سرخی وژیلاراسخ\

مِیْ فروش

آن چنانم سرخوش از پیمانه های می فروش

سرخوشان بردندم از میخانه تا خانه به دوش

زاهدان را چون غم پیمانه و میخانه نیست

پیکی از سوی تو آمد باده نوش و پرده پوش 

 دیدمش بر شیشه ی شب می زند انگشت غم

 در گشودم تا فرود آید درون دل خموش

گفتمش ما باده نوشان ، بیدلانیم! تا کجا 

 سرّ دل دانیم و آریم جان خفته در خروش

 از دلم تا دلْسِتان روی تو خواندم غزل 

 زان غزل آمد به مکتب خانه ی این دل سروش

عارفی در میکده نقش ترا در جام ریخت

 سینه زان پیمانه آمد هم چو باده در خروش

من ز کوی دوستی با تو زدم نَرْدِ صفا

بگذر از خویش و از این خوان صفا یک جرعه نوش

گفته بودم خود پرستی رسم نا اهلان بُود

 باده را جانا پرستم تا که جان آید به هوش

گر که \"راسخ\" مِیْ نخورده باده اش بر باد شد

هم چو ( سرخی ) سر خوش است از باده ی پیمانه نوش

\"استاد سرخی و ژیلاراسخ\"